A1News.am-Bravo.am-ը գրում է․ Բաբկեն Չոբանյանի հետ հանդիպեցինք Հովհաննես Թումանյանի անվան թանգարանի հետնաբակում: Թռչունների ձայների ներքո ու գեղեցիկ կանաչով շրջապատված էլ խոսեցինք հնարավոր բոլոր թեմաներից: BRAVO.am-ի համար դերասանը պատմել է յուրահատուկ ձայնի, հայտնիությանը լուրջ չվերաբերվելու ու ինքն իրեն բացահայտելու մասին:
- Ինչպե՞ս է անցել Ձեր օրը մինչեւ մեր հանդիպումը:
- Բավական հանգիստ. ժամանակ ունեի ամեն ինչ առանց շտապելու անելու: Արթնացա, արեւը տեսա, ուրախացա եւ պայծառ տրամադրությամբ հասա այստեղ: Աշխատում եմ օրերս հիմնականում ծրագրել, որ որեւէ բան բաց չթողնեմ կամ պայմանավորվածություն խախտեմ, դա ինձ համար կարեւոր է:
- Իսկ կա՞ որեւէ բան, որ օրվա ընթացքում անպայման ուզում եք հասցնել:
- Մարզումներն են. տարիքի հետ դրանց կարիքը զգացվում է: Բացի այդ էլ էներգիա եմ ստանում, ինձ թեթեւ ու ամուր զգում:
- Թատրոնի դերասանների մասին ասում են, որ նրանք ավելի թիմային որակներ ունեն: Իսկապե՞ս կան այդպիսի առանձնահատկություններ:
- Այդ մասին շատ չէի մտածել, բայց թատրոնում ավելի շատ է ենթադրվում թիմային աշխատանքն՝ ուզես, թե չուզես: Դրանից միայն գործն է շահելու: Եթե թիմային չեղանք, բոլորս ենք տուժելու: Կինոյում, ի տարբերություն թատրոնի, ժամանակավոր խումբ է հավաքվում, բայց այդ ժամանակ էլ կա թիմային աշխատանքի կարիքը: Միայնակ ոչինչ չես կարող ու պետք էլ չէ, որ անես:
- Դերասանը նույնը չպետք է լինի. ինչպե՞ս են Ձեր փոփոխման փուլերը տեղի ունենում:
- Երբ խնդիր չես դնում՝ անպայման ուրիշը դառնալու, սկսվում է ճշմարիտ աշխատանքը: Պետք է ճանաչես այդ կերպարը, ուսումնասիրես, հասկանաս, հետո փորձես «դառնալ» այդ մարդը: Վերջում ես հասկանում՝ ինչքանով կարողացար նրան ստանալ ու որքանով համոզիչ դարձար:
- Ի՞նչ եք Ձեզնից տալիս նրանց:
- Ամբողջն ինձնից է. իմ օրգանիկությամբ է, իմ մարմինն է, ձայնը: Ինձ համար կերպարն առաջին հերթին մտածողություն է. եթե կերպարի միտքը կարողացա հասկանալ, մնացածը կգտնեմ: Փորձում եմ հասկանալ, թե ինչպես է մտածում, աշխարհին ոնց է նայում, ինչ բնավորություն եւ խնդիրներ ունի, եւ վերջում՝ ինչ է ուզում: Համապարփակ աշխատանք է, որը պետք է ժամանակի ընթացքում կարողանաս անել: Երբ հանդիսատեսը հավատում է, որ նրա անունը Պողոս է, ոչ թե՝ Բաբկեն, ուրեմն՝ գործիդ կեսն արել ես:
- Ունեցե՞լ եք վատ ներկայացում, որ Ձեր սրտով չի եղել:
- Իհարկե, մեծամասամբ դժգոհ եմ մնում. ոչ թե ձախողվում են, այլ որեւէ բան կարելի էր այլ կերպ անել: Ներկայացումների լավն այն է, որ միշտ հնարավորություն ունես հետո փոխելու, պրոցեսն անընդհատ է: Իսկ ֆիլմում մի 15 անգամ փորձում ես, մեկն է ֆիքսում ու այդպես էլ մնում է: Թատրոնում միշտ կարող ես որեւէ նորություն փորձել, դա շատ հետաքրքիր ու կենդանի գործընթաց է: 3-4-րդ անգամից սկսած՝ ներկայացումը սկսում է իր առանձին կյանքով ապրել:
- Իսկ ինչո՞ւ ոչ հենց ամենասկզբից:
- Պրեմիերային նախորդում է մի քանի ամսվա քրտնաջան աշխատանք, փորձեր, որոնումներ, հաջողություններ, ձախողումներ, ի վերջո, գալիս է այդ ամենն ամփոփելու օրը: Առաջին ներկայացումը սովորաբար լավն է լինում, ամենավատը 2-րդ օրն է, հատկապես, եթե պրեմիերան հաջողված է եղել: Այդ օրը շատ լարված ես լինում, հուզված ու ոգեւորված, չափաբաժինը քչանում է, ու 2-րդն անհաջող է ստացվում, 3-րդը՝ կամ այս կողմ, կամ՝ այն: Պրեմիերան մեծ սթրես է, բայց քանի որ դու ձգտում ես դրան, օրգանիզմիդ վրա այդքան էլ չի անդրադառնում: Մեր ամբողջ կյանքը սթրեսից մինչեւ մյուս սթրեսն է:
- Կերպարին տուն տանո՞ւմ եք, թե՞ թողնում ենք թատրոնում:
- Միշտ: Գործի մեծ մասը տանն է լինում, թատրոնում դրա արդյունքն է երեւում: Մեր աշխատանքը գրասենյակային չի, որ թղթապանակը ծալես ու գնաս տուն: Անընդհատ բացահայտումներ ես անում, նորություն ես ուզում փորձել: Ինչքան շատ ես սիրում դերդ ու մեծ է մարտահրավերը, այնքան ընթացքը բուռն է ու հետաքրքիր: Ժամանակ է եղել, այնքան տարված եմ եղել դերով, որ տնից հողաթափերով եմ դուրս եկել, կամ իմ կանգառն անցել եմ: Հրաշալի էտապ է, այ, եթե դա ճաշակում ես, էլ դրանից պակաս բան չես ուզում:
- Երբ նոր էիք անում առաջին քայլերը, ովքե՞ր են մեծ ազդեցություն գործել Ձեր կայացման վրա:
-Բոլորից, որոնց հետ առիթ եմ ունեցել մասնագիտության բերումով շփվել, որեւէ բան սովորել եմ՝ ե՛ւ լավ, ե՛ւ վատ իմաստով: Դրանք թանկ դասեր են, որոնք քիչ տեղ կկարդաս կամ որեւէ մեկը քեզ կբացատրի: Ինձ համար ավելի շահեկան է տեսնել գործընկերներիս վարքը, քան ինձ խրատ կարդան: Սիրում եմ ինքս գողանալ, լցվել կամ հարցնել: Դա անընդհատ ընթացք է, չկա հանգրվան, որ հասնես ու գոհանաս, հատկապես՝ մեր մասնագիտության մեջ:
- Իսկ ի՞նչ եք կարծում, Դուք ո՞ւմ վրա եք թողնում ազդեցություն եւ Ձեզ ասո՞ւմ են այդ մասին:
- Ասում են, ճիշտն ասած, բայց դա ինձ ավելի է պարտավորեցնում, խուսափում եմ նման բաներից: Երբ իմանում ես, փորձում ես ակամա ուրիշ կերպ լինել, իսկ ես ուզում եմ ինձ հարազատ մնալ, ապրել, աշխատել, շարժվել ինչպես ինձ է հատուկ: Դրան շատ լուրջ պետք չի վերաբերվել. լսեցիր ու մոռացիր: Եթե բոլորը քեզ սիրում են ու լավ են վերաբերվում, ուրեմն՝ մի բան այն չէ:
- Դերասանների բախտը բերում է. մենք թոշակի ենք անցնելու, իսկ դուք կարող եք ամեն տարիքում որեւէ կերպար կերտել:
- Մեծամասամբ՝ այո, բայց դաժան բաներ էլ կան: Բախտի գործոնն ու հանգամանքներն են շատ բան որոշում դերասանի կյանքում. ո՞ւմ կհանդիպի, ե՞րբ, ո՞նց կստացվի:
- Ձեզ այդ առումով հաջողակ համարո՞ւմ եք:
- Միանշանակ: Ում հանդիպել եմ, ինձ համար հավասարաչափ կարեւոր են եղել: Շատ մարդկանցից սովորել եմ՝ ինչ չի կարելի անել կամ ինչպես չի կարելի անել:
Մանրամասները՝ ԱՅՍՏԵՂ
