A1News.am-Արմինե Դովլաթբեկյանը գրում է․ Հարութ Պետրոսյան
Արցախցի ու Արցախի հերոս….Զինվորին չլքած հրամանատար։
Կյանքը հանուն զինվորի զոհաբերած հրամանատարի։
Հերոսական ծնունդդ շնորհավոր Արցախի հերոս հրամանատար։Նա դարձավ 30 տարեկան։
Հարութը այս կյանքում չգիտեմ որ հարցում է սխալվել, բայց կնոջ Լիլիթի հարցում կատարել է միակ ու ճիշտ ընտրությունը։Նման ուժեղ հայ կնոջ հանդիպելիս ուղղակի խոնարհվում ես նրանց առաջ։
Նրանք մի հրաշք դուստր ունեն Ալեքսանդրիան,ով ամեն տեղ հորն է փնտրում.
-Պապան խի՞ չի կյամ((((((
Հետո լռում է ու ավելացնում.
Երևի աստիճանների տեղը չի գտնում պապան որ իջնի երկնքից։
« Նոյեմբերի 11-ը սկսվեց բառերով՝ «Հարութս անմահացավ․․․»։
Կյանքս գունազրկվեց մի ակնթարթում, մտածում էի ապրելն անիմաստ է, հոգիս մահացել էր․․․
Չգիտեի խելագարվեմ անԱրցախ մնալու, թե՞ անՔեզ մնալու համար…
Հուղարկավորումիցդ հետո ներս մտա տուն ու սկսվեց իմ ապրելու պայքարը դեպի ինձ վազող տխուր աչքերով մարդուկի համար։Չէ ո՞ր նա է իմ կյանքի միակ իմաստն ու նրա կյանքի ընկալումը միայն ինձանից է կախված։
Նոյեմբերի 11-ից հաճախ ինձ հարցնում են՝ ինչպե՞ս եմ պայքարում, ո՞նց չեմ խելագարվում, որտեղի՞ց այսքան ուժ, ինչպե՞ս չեմ չարանում․․․
Իմ հրեշտակ․քո տված մեծ սիրո, դրական էներգիայի շնորհիվ եմ ուժեղ, իմ հանդեպ քո հավատքի, 7 տարվա երջանիկ կյանքի շնորհիվ, հպարտության, որ իմ կեսն էիր ու նույնիսկ վերջում էլ այնպես արեցիր, որ գլուխս միշտ բարձր քայլեմ․․․
Պատերազմս դեռ չի ավարտվում, այն շարունակվում է ամենօրյա պայքարով, որ պարզապես հարմարվեմ քո չլինելու հետ, պայքարով, որ քո սիրելի երջանիկ աչքերը կրկին ունենամ։ Անկեղծ․ ամեն անգամ փորձում եմ, բայց ապարդյուն, չես հերիքում՝ ամեն ինչում, ամեն վայրկյանի․․․ Ամեն անգամ ուզում եմ գոռամ «բռնիր ձեռքս, վախենում եմ, էլի խորտակվում եմ», հետո նորից վերադառնում իրական կյանք, մենակ ես Լիլ, պետք է համակերպվես։
Ամեն օր պայքարում եմ, որ հանգիստ հայացքով նայեմ, երբ Ալեքսանդրան քո հետ հեռախոսով երևակայական խոսում է։ Իմ զգացմունքների հետ պատերազմով, որ ամեն օր կարողանամ պատասխանեմ «պապան, ե՞րբ կգա» հարցին ու երբեք չեմ ստում։
Չի հանձնվում ամեն օր հարցնում է։ Պայքարում եմ, որ քեզ չմոռանա, որ աչքերն ամենուրեք քեզ չփնտրեն, որ անիմաստ սպասողական վիճակը չունենա, որ կարողանամ քո բացակայությունը լրացնեմ՝ դեռ չի ստացվում, ես քո սիրելու տեսակից չունեմ․․․
Հարո՜ւթ, իմ լուսավոր,
երբեք չեմ կոտրվելու, չեմ չարանալու, որովհետև իմ ու Ալեքսանդրայի ապրելու համար ես անմահացել, որովհետև կյանքը պիտի նորից սիրեմ, ինչպես դու ես սովորեցրել ու ինչի համար միշտ պայքարել ես, որովհետև պարզապես ես կամ՝ քո շնորհիվ ու բավականին թանկ գնով»․․․
Կներեք մեզ
