A1News.am-1in.am-ը գրում է․Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանի պատվիրակությունը ժամանել է Անկարա, որտեղ կլինի հանդիպում Թուրքիայի արտգործնախարար Մեվլութ Չավուշօղլուի հետ: Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարի Անկարա այցի առիթը Թուրքիայի հարավարևելյան շրջաններում տեղի ունեցած ավերիչ երկրաշարժն է: Երկրաշարժի ողբերգական առիթով Հայաստանը ցավակցել է Թուրքիային ու Սիրիային, որի տարածքում ևս եղել են ավերածություններ ու կան հազարավոր զոհեր, իսկ Հայաստանի վարչապետը հեռախոսազրույց է ունեցել թե Սիրիայի, թե Թուրքիայի նախագահների հետ:
Հայաստանը երկու երկրներին ցուցաբերել է նաև մարդասիրական օգնություն և աղետի գոտի ուղարկել փրկարարների: Եվ ահա, նախօրեին հայտնի դարձավ Հայաստանի արտգործնախարարի Անկարա այցի և Չավուշօղլուի հետ հանդիպման մասին, որից հետո Արարատ Միրզոյանը մեկնելու է նաև աղետի գոտի, որտեղ հանդիպելու է աշխատող հայ փրկարարների հետ:
Կմեկնի՞ Հայաստանի արտգործնախարարը նաև Սիրիա, որտեղ երկրաշարժի հետևանքը Թուրքիայի համեմատ իհարկե զգալիորեն մեղմ է, բայց այդուհանդերձ կան հազարավոր զոհեր և շոշափելի ավերածություններ, իսկ զոհերի տուժողների մեջ են նաև մեր բազմաթիվ հայրենակիցներ: Թերևս կարևոր է, որ Հայաստանի գործողությունները այդ իմաստով մի կողմից պատասխանատու և իրավիճակին համարժեք լինելով Թուրքիայի ուղղությամբ, մյուս կողմից շարունակեն մնալ ռեգիոնալ ներառականության և պատասխանատվոության շրջանակում և Հայաստանի արտգործնախարարը կատարի այցը նաև Սիրիա:
Ինչ վերաբերում է թուրքական ուղղությամբ աշխատանքին, ապա այստեղ պատկերը անշուշտ բավականին արտասովոր է, քանի որ փաստորեն նկատելի է «զարգացում»:
«Զարգացում» այն իմաստով, որ ցավակցությունից և մարդասիրական օգնությունից, փրկարար աջակցությունից զատ, Հայաստանը փաստորեն նաև կատարում է քայլ արտգործնախարարի այցի տեսքով: Սա հիմք է տալիս խորհել այն մասին, որ ըստ ամենայնի եղել է թուրքական կողմի որևէ արձագանք, որից էլ բխել է արտգործնախարար Միրզոյանի՝ Անկարա այցը: Համենայն դեպս, այդ այցը կարծես թե բոլորովին «պարտադիր» չէր և Հայաստանի ցավակցությունը, Փաշինյան-Էրդողան հեռախոսազրույցն ու մարդասիրական, փրկարար ծառայության օգնությունը միանգամայն բավարար և տպավորիչ էր ինքնին:
Հետևաբար, եթե կատարվում է նաև արտգործնախարարի այց, ապա հիմք կա եզրակացնելու, որ այդ այցն արդեն դուրս է զուտ մարդասիրական արժեհամակարգային տրամաբանությամբ արձագանքից և ենթադրում է քաղաքական խոսակցության որոշակի հարթություն: Դա տեղի է ունենում միջնորդավորվա՞ծ, թե՞ հենց հայ-թուրքական այսպես ասած «ցավակցական» շփումներից առաջացած երկխոսություն է, դժվար է ասել: Միարժեք է թերևս, որ այն կարևոր երկխոսություն է: Բայց, այդուհանդերձ, ստույգ գնահատման համար կարևոր է նաև, թե ինչի՞ շուրջ է այն, ինչ բովանդակությամբ և շեշտադրումներով: Դա գուցե առավել շոշափելի դառնա երկու նախարարների հանդիպմանը հաջորդելիք հայտարարությունների տեսքտերում:
