A1News.am-Lragir.am-ի զրուցակից է Հայաստանի Եվրոպական կուսակցության ղեկավար Տիգրան Խզմալյանը
Պարոն Խզմալյան, ընդդիմադիրները փողոցային պայքարի գործողություններ են սկսել՝ փորձելով համաժողովրդական շարժման վերածել այն։ Ինչպե՞ս եք գնահատում այս գործողությունները:
Կա օրինաչափություն, և մենք տարիներ շարունակ նկատում ենք, որ փողոցային գործողություններն ակտիվանում են այն ժամանակ, երբ պաշտոնական Երևանը քայլեր է կատարում արտաքին քաղաքականության առումով, հատկապես փոփոխություն կատարելու միտումների դեպքում։ Այս վերջին պոռթկումն սկսվեց, երբ Փաշինյանը մեկնել էր Մոսկվա։ Բավական հետաքրքիր է, որ նույն օրը Շառլ Միշելը գնաց Բաքու, որից հետո պարզ դարձավ, որ Միշելն իր ներկայությամբ փաստորեն երաշխավորում էր, որ Բաքուն չի տրվի գայթակղությանը՝ գրոհել սահմաններին։
Եվ մենք տեսնում ենք, որ, իսկապես, վերջին շրջանում թեև Հայաստանում շատ թեժ է վիճակը, սահմանում հարաբերական անդորր է։ Եվ դա նախ և առաջ Արևմուտքի ջանքերի շնորհիվ է։ Կարծում եմ, որ այս ապստամբության փորձը, որի նպատակն իշխանափոխությունն է, և կազմակերպիչները դա չեն էլ թաքցնում, համընկել է պաշտոնական Երևանի հերթական փորձին՝ մերձենալ Արևմուտքի հետ։ Բավական է նկատել, որ հենց այս օրերին արտգործնախարարը գտնվում է ԱՄՆ-ում և հանդիպում է ԱՄՆ պետքարտուղարի հետ, իսկ ԱԽ քարտուղարը գտնվում է Բրյուսելում և այնտեղ հանդիպում է ԵՄ բարձրաստիճան պաշտոնյաների հետ։ Սա ակնհայտորեն հենց դրա արձագանքն է, ո՞ւմ արձագանքն է, արդյոք մեր, այսպես կոչված, ընդդիմությո՞ւնն է այդքան անհանդուրժող։ Կարծում եմ, որ իրենք կատարում են պատվեր, և այդ պատվերը, իհարկե, Ռուսաստանից է։ Ռուսաստանը ռազմական պարտություններ է կրում Ուկրաինայում և փաստորեն նաև քաղաքական պարտություններ է կրում Հայաստանում։
Եվս մեկ կարևոր հանգամանք՝ շատ դժվար է պատկերացնել, որ միլիարդատերերը, նախկին իշխանությունները կարող են համաժողովրդական շարժում ստեղծել, առաջնորդել։ Հատկապես բավական ծիծաղաշարժ է վերջերս հնչող կարգախոսը՝ «տվեք մեզ իշխանությունը, և մենք հետ կբերենք թալանը»։ Դա ասում են մարդիկ, ովքեր հենց տասնամյակներով զբաղվում են թալանով։ Միգուցե սկզբում հետ բերեին թալանը, ժողովուրդը իրենց գուցե իշխանություն վստահեր։ Բայց իրենք հենց այս հերթականությունն են գերադասում, ուստի, կարծում եմ, որևէ բան չեն ստանա։
Դուք ասում եք, որ Ռուսաստանի այդ գործողությունները հաջողություն չե՞ն ունենա Հայաստանում։
Ես վերջերս միշտ ընդգծում եմ, որ ոչ միայն Ուկրաինայում պատերազմը Արցախյան պատերազմի շարունակությունն է, այլ նաև հայաստանյան այս խժդժությունները շարունակությունն են ուկրաինական պատերազմի։ Ուստի, հենց այն պատճառով, որ Ռուսաստանը պարտվում է Ուկրաինայում, կպարտվի նաև Հայաստանում։ Եթե, Աստված մի արասցե, Պուտինն Ուկրաինայում հասներ ռազմական հաղթանակի, կարելի էր չկասկածել, որ այսօր այստեղ վրաններն արագ կվերածվեին պալատների, և այնտեղ նորից կնստեին մարդիկ, ովքեր Պուտինին սպասարկում էին տասնամյակներ շարունակ։
Ի՞նչ կասեք ընդդիմադիրների հայտարարությունների բովանդակության մասին, հասարակությանը ծրագիր ներկայացվա՞ծ է։
Ես, իհարկե, անաչառ չեմ և ակնհայտորեն դեմ եմ այն փորձերին, որոնք պարբերաբար կրկնվում են և ժողովրդավարության հետ եզրեր չունեն։ Մյուս կողմից լավ է, որ անգամ սրա շնորհիվ քաղաքացիական գործընթացն այնուամենայնիվ շարունակվում է, և լավ է, որ դա չի վերաճում լուրջ քաղաքացիական ու քաղաքական բախումների։ Ինչ վերաբերում է կարգախոսներին, այո, հենց գաղափարախոսության սնանկությունն է, որ շարժումը չի դարձնում համաժողովրդական։ Մարդիկ գուցե շատ բաներ չեն հասկանում, բայց զգում են։ Իրենք զգում են անվտահություն, որն ավելի հզոր է, քան այն բավական բարդ վերաբերմունքը, որը հասարակությունը տածում է գործող իշխանությունների նկատմամբ։ Մենք փաստորեն տեսնում ենք, որ դա կրկնվում է։ 2021 թվականին շատերի համար, հատկապես դրսից դիտորդների, դժվար էր պատկերացնել, որ պատերազմի պարտության համար պատասխանատվություն կրող քաղաքական ուժը կկարողանա նորից վերընտրվել։ Եվ այդ վերընտրվելը հիմնականում նախկին իշխանությունների «նվաճումն» է, որովհետև իրենք կարողացան այնպիսի ատելություն, անվստահություն ներշնչել հասարակության մեջ, որ մինչև հիմա նրանց դեմքերն առաջացնում են նողկանք։
Ակցիայի մասնակցիների թվում այսօր կան մարդիկ, ովքեր ունեն տնտեսական շահեր։ Չմոռանանք, որ նախկին իշխանությունն այսօր վերահսկում է բանկերը, հանքերը, շատ լուրջ սեփականութուն ունի, և այդ սեփականության հետ կապված մարդիկ, իրենց սպասավորները, մտերիմները հույսեր ունեն՝ կապված Ռուսաստանի վերահսկողությունը պահպանելու հետ։ Երբ Ռոբերտ Քոչարյանն իր ընտանիքով դուրս է գալիս փողոց, նա երևի չի մտածում, որ դրանով իսկ 100 հազարավոր մարդկանց վանում է, որովհետև իրենք երբեք չեն մոռանա, որ սա Հայաստանի տնտեսությունը Ռուսաստանին փոխանցած և դրա համար մեծ գումար ստացած մարդ է։ Այնպես որ, գաղափարախոսությունն այստեղ պարադոքսալ է, իրենք գողացել են միլիոններ և ցասումով ուզում են վերադարձնել այդ միլիոնները, բայց այդ միլիոններն իրենք դիզել են միլիոնավոր մարդկանցից։ Եվ, հետևաբար, մեր միլիոնավոր ունեզրկված մարդիկ երբեք չեն գնա միլիոնատերերի հետևից։
